Nr sali: 171
Program pracowni:
Analizując współczesne światowe i krajowe tendencje wystawiennicze daje się zauważyć znaczny wzrost zapotrzebowania na nowoczesne, interdyscyplinarne formy prezentacji, nie tylko o wysokim poziomie technicznym, ale również adekwatnym poziomie artystycznym. Ukierunkowanie obecnego sektora komercyjnego inicjuje rozliczne działania mające na celu angażowanie lokalnych środowisk różnych branż do wspólnych działań. Strategie rozwoju zrównoważonego narzucane globalnym przedsiębiorstwom zakładają współuczestniczenie i organizowanie prospołecznych działań zrzeszających ośrodki naukowe, biznes, organizacje pożytku społecznego. Działania te generują rosnące zapotrzebowanie zarówno na tradycyjne formy prezentacyjne realizowane zwykle przez projektantów graficznych (materiały drukowane, identyfikacje wizualne, książki, katalogi etc.) ale też niezaspokajane lub zaspokajane w ograniczonym zakresie potrzeby nowoczesnych środków obejmujących cyfrowe kanały wirtualne, jak i materialne.
Jednocześnie niezależnie od czynników zewnętrznych istnieje również rosnące zapotrzebowanie wewnętrzne na podobne działania. Realizowane w poszczególnych instytutach uczelni prace coraz częściej wymagają współudziału specjalistów innych dziedzin w godnym i nowoczesnym ich zaprezentowaniu. Przykładem mogą być tutaj pokazy kolekcji ubiorów, biżuterii, elementów wyposażenia wnętrz ale też prezentacje form rzeźbiarskich, obiektów, instalacji czy współczesnego, sięgającego coraz częściej po nowe media malarstwa i rysunku.
Mając na uwadze powyższe, celem kształcenia w pracowni jest rozwój osobistych predyspozycji badawczo-artystycznych studenta, istotnych z punktu widzenia kształcenia na profilu akademickim z uwzględnieniem jego zdolności, wrażliwości i umiejętności koniecznych do realizacji zadań spełniających zapotrzebowania środowiskowe i komercyjne z jednoczesnym zachowaniem wysokiego poziomu artystycznego i indywidualnego rysu autorskiego w przeprowadzanych realizacjach. W myśl współczesnych trendów rozwoju zrównoważonego nacisk zostanie położony na działania aktywizujące, zorientowane na człowieka, prospołeczne, ekologiczne. Zadania będą miały na celu utrwalanie postaw faworyzujących sprawiedliwość, równość, likwidację barier i wykluczeń, kwestionujących wyłącznie komercyjny wymiar omawianych działań, poszukujących alternatyw mogących przyczynić się do rozwoju społeczeństwa i jego uwrażliwieniu na nowe sytuacje estetyczne.
Treści programowe obejmują m.in. omówieni roli doświadczenia akustycznego w kontekście współczesnych zagadnień wystawienniczych, promocyjnych, pokazów, prezentacji oraz jako nośnika informacji w zagadnieniach społecznych i niwelujących bariery dostępności. Studenci poznają elementy produkcji dźwięku cyfrowego i muzyki maszynowej. Przedstawiane są : zagadnienia syntezy analogowej i cyfrowej, sekwencjonowanie, programowanie i skryptowanie utworów dźwiękowych za pomocą urządzeń analogowych, cyfrowych i oprogramowania komputerowego, rejestracja, edycja, wzbogacanie i postprodukcja (efekty). Na dalszym etapie uczenia omawiana jest rola motion graphic i złożonych struktur audiowizualnych tworzonych na potrzeby współczesnych technik ekspozycyjnych: (projekcje, prezentacje, druk wielkoformatowy, formy przestrzenne), kanałów wielkozasięgowych (social media, Internet, audycje dźwiękowe). Ćwiczenia obejmują pracę z autorskimi, ale też zastanymi projektami wizualnymi i dźwiękowymi na potrzeby innych nośników mediów takimi jak: oprawa video, grafika ruchoma, video-instalacja, media cyfrowe w kontekście zagadnień dostępności i designu społecznego. Studenci poznają proces realizacji złożonego projektu na zasadach case study zawierająca m.in.: obserwację uczestniczącą, zgromadzenie dokumentacji dotyczącej wybranego obiektu działań, analizę potrzeb, przedstawienie propozycji realizacji, realizacja i prezentacja wybranego projektu w przestrzeni publicznej.
Proponowana koncepcja edukacyjna zakłada realizację autorskich projektów w tradycyjnej formie (student-pedagog), jak również w studenckich interdyscyplinarnych zespołach obejmujących minimum studenta omawianej pracowni oraz „zamawiającego” – studenta pracowni spoza instytutu, który realizując swoje zadanie jednocześnie występuje w roli składającego zapotrzebowanie na elementy prezentacyjne spoza swojej dziedziny. Podejście takie pozwoli studentom na zapoznanie się z pracą w mieszanym zespole nad wspólnym rezultatem.
Program zajęć dopuszcza również współpracę z podmiotami zewnętrznymi (innymi uczelniami, organizacjami pożytku społecznego, instytucjami państwowymi, fundacjami, sektorem przedsiębiorczości), dając możliwość weryfikacji umiejętności w kontaktach z realnym klientem i w konkretnych warunkach.
Studenci pracowni mogą w niej zrealizować swój dyplom magisterski.
Asystent:
mgr Daria Łuka
Nr sali: 171
Charakterystyka:
Pracownia Videomappingu i Rozszerzonej Rzeczywistości została utworzona w 2024 roku, w ramach struktury Instytutu Nowych Mediów i Kompozycji na Wydziale Sztuk Pięknych ASP w Łodzi.
W pracowni realizowany jest autorski program nauczania łączący techniki projekcji świetlnych na obiektach trójwymiarowych z zagadnieniami rzeczywistości rozszerzonej (AR) oraz wirtualnej (VR).
Celem pracowni jest rozwijanie umiejętności studentów w zakresie zaawansowanych technik multimedialnych, twórczego wykorzystania potencjału rozszerzonej i wirtualnej rzeczywistości, a także mappingu 3D, aby umożliwić im kreowanie interaktywnych, animowanych oraz immersyjnych instalacji wykraczających poza tradycyjne formy sztuki.
Program nauczania obejmuje praktyczne aspekty tworzenia wirtualnej matrycy obrazu, dostosowania obrazu cyfrowego do projekcji na fizycznym obiekcie, kreowania iluzji przestrzeni w obrazie cyfrowym, wieloplanowości projekcji obrazów kinetycznych, animacji 3D, oraz projektowania interaktywnych i immersyjnych przestrzeni wirtualnych. Zajęcia pozwalają studentom eksperymentować z różnorodnymi technologiami oraz programami graficznymi.
Pracownia kładzie szczególny nacisk na rozwijanie świadomości przestrzennej, synergię wirtualnego obrazu cyfrowego i fizycznego obiektu oraz umiejętności komponowania utworów czasoprzestrzennych.
Studenci pracowni mogą w niej zrealizować swój dyplom licencjacki.
dr Magdalena Kacperska, adiunkt
Nr sali: CPM 01/33, CPM 03/14, CPM 03/17
Charakterystyka:
Studia w Pracowni Podstaw Kompozycji 1 obowiązują studentów z dwóch kierunków kształcenia na Wydziale Sztuk Pięknych: grafiki i malarstwa. Program obejmuje kompozycje na płaszczyźnie (semestry 1 i 2), układy przestrzenne (semestr 3), utwory przebiegające w czasie (semestr 4). Nauka polega na rozwiązywaniu specjalnie zaprojektowanych zadań kompozycyjnych opartych głównie o problemy formalne.
W czasie zajęć przeznaczonym na ćwiczenia nauczyciel konsultuje ze studentem każdą propozycję rozwiązania zadania. Kształci w praktyce zdolność rozróżniania części i łączenia ich w układ o określonym charakterze. Zbudowana w ten sposób wizualna całość jest pod względem artystycznym wyraźnie bogatsza od sumy elementów. Ta metoda kształcenia potwierdza swoją skuteczność przez pięć dziesięcioleci istnienia pracowni, bo wciąż na nowo uświadamia studentom wagę skupienia i celowego działania w procesie twórczym.
dr Łukasz Leszczyński, wykładowca
Nr sali: 40, 104
Charakterystyka:
Pracownia Podstaw Kompozycji 2 została utworzona na Wydziale Grafiki w 1990 roku. W latach 1998-2008 na stanowisku asystenta zatrudniony był dr Robert Jankowski, a od roku 2009 dr Tomasz Kawełczyk, w 2022 pracę w pracowni rozpoczął dr Łukasz Leszczyński. Od 1990 roku pracownią kieruje prof. Lesław Miśkiewicz. Obecnie przedmiot podstawy kompozycji prowadzony jest przez wyżej wymienionych nauczycieli akademickich na Wydziale Sztuk Pięknych dla kierunków nowe media, rzeźba, fotografia i multimedia, edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych, a także na Wydziale Sztuk Projektowych dla kierunku grafika projektowa.
W Pracowni Podstaw Kompozycji 2 realizowane są programy, które nawiązują do tradycji nauczania kompozycji w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, przede wszystkim do autorskiego programu profesora Andrzeja Łobodzińskiego. Programy uwzględniają specyfikę kierunków dla których są dedykowane. Wykorzystywane metody dydaktyczne bazują na wykładach oraz na omówieniach i korektach realizowanych przez studentów zadań.
Głównym celem Pracowni Podstaw Kompozycji 2 jest nauczanie komponowania różnego typu obrazów na płaszczyźnie oraz utworów przestrzennych i czasoprzestrzennych. Podejmowana jest również problematyka dotycząca tworzenia utworów przekształcalnych oraz interaktywnych w przestrzeni wirtualnej.
Zgodnie z poszczególnymi programami przekazywana jest wiedza z zakresu teorii i historii kompozycji oraz wyjaśniane są reguły wynikające z psychofizjologicznych procesów postrzegania. Poznawane są właściwości podstawowych elementów używanych w sztukach plastycznych i wizualnych oraz uświadamiane cechy obszarów, w obrębie których są one stosowane. Doświadczalnie sprawdza się rozmaite sposoby tworzenia spójnych całości plastycznych i wizualnych oraz doskonali techniczne umiejętności realizacyjne.
dr Małgorzata Borek, adiunkt
Nr sali: CPM 03/14, CPM 03/17
Charakterystyka:
I. Rys historyczny
Pracownie Podstaw Kompozycji, których kontynuatorką jest obecnie Pracownia Podstaw Kompozycji nr 3, od 1958 do 1960 roku znajdowały się w strukturze Studium Druku (doc. Lech Kunka, st. as. Tomasz Jaśkiewicz). Następnie w latach 1961-1964 były przyporządkowane do Studium Ogólnego w V Katedrze Kompozycji i Podstaw Architektury oraz w IV Katedrze Kompozycji i Podstaw Projektowania (doc. Lech Kunka, st. as. Tomasz Jaśkiewicz).
W latach 1964-1971 pracownie mieściły się na Wydziale Ubioru, m.in.: w VI Międzywydziałowej Katedrze Kompozycji i Podstaw Architektury, a także w Katedrze Malarstwa i Rysunku (ad. Tomasz Jaśkiewicz, ad. Krystyn Zieliński, ad. Bogusław Balicki, st. as. Zbigniew Kosiński, st. as. Henryk Strumiłło, as. Bogumił Łukaszewski).
Od 1971 do 1978 roku Pracownie Kompozycji znajdowały się w strukturach Studium Kształcenia Podstawowego, m.in.: w Katedrze Podstaw Projektowania i Kompozycji, Katedrze Podstaw Projektowania, Katedrze Metodyki Projektowania i Podstaw Kompozycji oraz Katedrze Kompozycji i Metodyki Projektowania (ad./doc. Tomasz Jaśkiewicz, st. as./ad. Bogumił Łukaszewski, wykł. Ireneusz Pierzgalski, as. Henryk Hoffman, as. Zbigniew Iwaszkiewicz, as. Jarosław Zduniewski). Od 1978 do 1984 roku Pracownie Kompozycji mieściły się na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego w Katedrze Kształcenia Ogólnoplastycznego (doc. Tomasz Jaśkiewicz, ad. Bogumił Łukaszewski, st.as. Henryk Hoffman, as. Jarosław Zduniewski). Od 1984 do 1991 roku znajdowały się one w strukturach Wydziału Włókienniczego w Katedrze Kształcenia Ogólnoplastycznego (doc./prof. Tomasz Jaśkiewicz, ad. Bogumił Łukaszewski, ad./ad. II stop. Henryk Hoffman, st. as./ad. Jarosław Zduniewski, as./st. as. Bogdan Misztela). Najdłużej, tj. od roku akademickiego 1991/1992 do 2016 roku, Pracownie Podstaw Kompozycji usytuowane były na Wydziale Tkaniny i Ubioru w Katedrze Kształcenia Ogólnoplastycznego (ad./ad. II stop./prof. tytularny na st. prof. nadzw. Bogumił Łukaszewski, ad. II stop./prof. tytularny na st. prof. nadzw. Henryk Hoffman, ad./ad. II stop. Jarosław Zduniewski, as./ad./prof. nadzw. Wojciech Leder, as./ad./prof. nadzw. Agnieszka Wasiak, as./ad. dr Małgorzata Borek). W 2016 roku, po rozwiązaniu Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego na Wydziale Tkaniny i Ubioru, Pracownie Podstaw Kompozycji nr 1 i nr 2 zostały przeniesione do nowo utworzonej Katedry Kompozycji kierowanej przez prof. Lesława Miśkiewicza na Wydziale Grafiki i Malarstwa.
Od 2017 roku funkcjonuje jedna Pracownia Podstaw Kompozycji nr 3, znajdująca się obecnie w strukturze Instytutu Nowych Mediów i Kompozycji na Wydziale Sztuk Pięknych. Wykładowczyniami w Pracowni Podstaw Kompozycji nr 3 są: dr hab. Agnieszka Wasiak, prof. uczelni (obecnie prowadzi zajęcia dla kierunku grafika na Wydziale Sztuk Pięknych, a wcześniej dla kierunku projektowanie ubioru na Wydziale Sztuk Projektowych, na kierunku malarstwo na Wydziale Grafiki i Malarstwa oraz Wydziale Malarstwa i Rysunku, a także dla Wydziału Rzeźby i Działań Interaktywnych) oraz dr Małgorzata Borek (obecnie prowadzi zajęcia dla kierunków tkanina i stylizacja wnętrz oraz biżuteria).
Wieloletnim kierownikiem Katedry Projektowania oraz Katedry Kompozycji, a także twórcą jej programu nauczania, był prof. Tomasz Jaśkiewicz. Jego asystentami byli wybitni pedagodzy, przez wiele lat prowadzący ten przedmiot: prof. Bogumił Łukaszewski oraz prof. Henryk Hoffman, którzy kontynuowali jego założenia i idee. Asystentami prof. Bogumiła Łukaszewskiego byli: Zbigniew Iwaszkiewicz (od 1976 do 1977/1978), Jarosław Zduniewski (od 1977/1978 do 2000) oraz Agnieszka Wasiak (od 2001 do 2014). Asystentami prof. Henryka Hoffmana byli: Bogdan Misztela (od 1988/1989 do 1990/1991), Wojciech Leder (od 1991 do 2005) oraz Małgorzata Borek (od 2006 do 2017).
II. Treści programowe
Od października 2014 roku samodzielnie realizuję program o długoletnich tradycjach, którego korzenie sięgają czasów patrona naszej uczelni – Władysława Strzemińskiego. Program w obecnym kształcie został opracowany przez prof. Tomasza Jaśkiewicza i z pewnymi modyfikacjami był między innymi przedmiotem moich studiów. W dalszym ciągu dobrze „służy” on zarówno kształceniu w pracowniach ogólnoplastycznych, jak i pracowniach specjalistycznych naszych wydziałów.
Program jest oparty o elementy psychofizjologii widzenia. Obszerne wyjaśnienie na temat tych związków studenci pierwszego roku uzyskują podczas wykładu wstępnego. Ma on za zadanie uświadomić im, jakie prawidłowości zachodzą między elementami formy, w obrębie budowy komunikatów wizualnych, którymi są np. rysunek, obraz, rzeźba, tkanina, biżuteria, jak i o wiele bardziej złożone struktury, w tym zespoły przestrzenne i architektoniczne.
Oto krótka charakterystyka istoty dydaktycznej tego programu: na pierwszym roku uczymy studentów podstaw języka wizualnego, jakim jest forma plastyczna. Zaczynamy od kształtowania najprostszych elementów na powierzchni płaskiej. W ramach przekazywanej wiedzy prezentowany jest obszerny wykład na temat barwy i wykład dotyczący rytmu. Poruszamy także zagadnienie różnych typów kompozycji, jak i rodzajów przestrzeni, które spotykamy w działaniach plastycznych: przestrzeń dwuwymiarowa, trójwymiarowa oraz czasoprzestrzeń. Wiedza teoretyczna jest ugruntowywana w oparciu o stosowne ćwiczenia praktyczne, w których nacisk położony jest na indywidualne rozwijanie osobowości każdego studenta. Dużą wagę przywiązujemy do wypracowania umiejętności warsztatowych, traktując warsztat jako istotny element wykształcenia zawodowego studenta. Akademia powinna dawać możliwość zdobywania tego rodzaju umiejętności zarówno w przedmiotach ogólnoplastycznych, jak i projektowych. Na drugim roku studiów pogłębiamy i rozszerzamy tę wiedzę, starając się stymulować studentów do rozwiązań coraz bardziej kreatywnych.
Proces kształcenia kończymy podsumowaniem – odwołując się do twórczej wyobraźni studenta, oczekujemy od niego przedstawienia własnej propozycji tematycznej, w realizacji której staramy się mu pomóc. Program skonstruowany w ten sposób służy ogólnemu rozwojowi osobowości studentów i pełni istotną rolę w rozwoju twórczych osobowości. Na bazie zdobytych doświadczeń każdy student rozwija swój talent w wybranych pracowniach specjalizacyjnych. Poruszane przez nas zagadnienia mają charakter uniwersalny i są przydatne w każdej pracowni specjalizacyjnej oraz w pracowniach ogólnoplastycznych. Przekazujemy wiedzę zakorzenioną w psychofizjologii, nienarzucającą żadnej formuły estetycznej. Absolwent uczelni artystycznej swoją osobowość artystyczną musi budować sam, my dajemy mu jedynie podstawy do tego, by mógł się twórczo rozwijać. Zakładam, że student ma w przyszłości prześcignąć swojego mistrza i tego z całego serca życzę moim studentom.
Program kształcenia studentów oparty jest o system ćwiczeń, wykładów, prezentacji oraz korekt indywidualnych i zbiorowych. Zadania mają między innymi na celu racjonalizację procesu twórczego i stymulowanie rozwoju artystycznego studentów. Jako metodę kształcenia preferujemy zasadę współpartnerstwa i odpowiedzialności za powstałe dzieło. Staramy się pomagać studentom w ich rozwoju oraz aktywizować w nich imperatyw ciągłego poszukiwania. Stwarzamy także warunki do artykułowania własnych sądów, a służą temu korekty zbiorowe, następnie przechodzące w korekty indywidualne. Celem dydaktycznym Pracowni Podstaw Kompozycji nr 3 jest przekazanie elementarnej wiedzy dotyczącej budowy formy plastycznej. Czynimy to podczas pracy nad ćwiczeniami, a polega to na celowym i świadomym wyborze elementów składowych kompozycji. Wprowadzamy także podstawy wiedzy o różnych rodzajach przestrzeni spotykanych w sztukach wizualnych. W takcie wykładów towarzyszących ćwiczeniom mówimy o barwie, rytmie i ich roli w sztuce. Ćwiczenia dotyczą plastycznych układów na powierzchni dwuwymiarowej (płaszczyźnie), organizowania przestrzeni trójwymiarowej oraz czasoprzestrzeni. Ćwiczenia te omawiają między innymi także problemy z zakresu podziału przestrzeni, rytmu, względności barwy, kontrastu (również czasoprzestrzennego) oraz praktycznego wykorzystania naturalnej ekspresji tworzyw i materiałów. Poprzez odpowiednie zadania staramy się ujawniać i badać związki, jakie zachodzą między poszczególnymi elementami. Zwracamy uwagę na pewne uniwersalne właściwości elementów kompozycji oraz ich zastosowanie w różnorodnych zadaniach (układy dynamiczne i statyczne – typy kompozycji). Ćwiczenia mają na celu zachęcenie studentów do samodzielnych, twórczych poszukiwań. Nie pochwalamy powielania schematów, za to stale poszerzamy granice inspiracji twórczych. Staramy się wpływać na rozwijanie świadomości, tak ważnej w posługiwaniu się środkami wypowiedzi plastycznej po to, aby zakomponowana całość stała się uporządkowanym zapisem artystycznej ekspresji, a przy tym była zrozumiałym komunikatem dla odbiorcy. Naszą rolą jest również pobudzenie aktywności oraz umiejętności dokonania autokorekty, tak niezbędnej w przyszłej, samodzielnej pracy twórczej. Oczekujemy, iż student po zakończeniu dwuletniego kursu kompozycji zdobędzie podstawową wiedzę z zakresu budowy formy plastycznej i będzie w stanie ją wykorzystać w przyszłości. Dotyczy to także jego działalności zawodowej jako przyszłego projektanta. „Umiejętność łączenia właściwych części w zamierzoną całość” (cytat z prof. Tomasza Jaśkiewicza) – oto główny cel, jaki przyświeca nam w dydaktyce. Pracownie Podstaw Kompozycji nr 1 i nr 2, prowadzone uprzednio przez profesorów Tomasza Jaśkiewicza, Bogumiła Łukaszewskiego oraz Henryka Hoffmana, mogą się pochwalić organizowaniem licznych wystaw prac studentów (co 4 lub 6 lat). W okresie, kiedy kierownikiem Katedry Ogólnoplastycznej był prof. Andrzej Gieraga, wystawy końcoworoczne były prezentowane corocznie w ramach dorobku Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego na Wydziale Tkaniny i Ubioru. Wystawy, w których brałam udział jeszcze jako studentka, a następnie jako asystent i kierownik Pracowni Podstaw Kompozycji nr 1 na Wydziale Tkaniny i Ubioru, odbyły się odpowiednio w latach: 1996, 2002, 2010 oraz ostatnia w 2016 roku. Wszystkie wystawy prac studentów I i II roku Pracowni Podstaw Kompozycji nr 1, nr 2 i nr 3, jak również studentów nieistniejącego już Kolegium Mody, odbywały się w Galerii Kobro Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Każda z tych wystaw była dokumentowana.
Podsumowaniem wiedzy i doświadczeń dydaktycznych powstałych w trakcie pracy ze studentami w Pracowniach Podstaw Kompozycji są dwie książki napisane przez prof. Henryka Hoffmana, prof. Bogumiła Łukaszewskiego oraz prof. Aleksandra Olszewskiego „Podstawy kompozycji plastycznej – wybrane zagadnienia” z 1998 roku, a także „Forma plastyczna – teoria i praktyka” z 2008 roku, które są dostępne dla studentów w Bibliotece Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi.
Kierownik Pracowni Podstaw Kompozycji nr 3
dr hab. Agnieszka Wasiak, prof. uczelni
Asystent:
mgr Julia Pieczyńska
Nr sali: CPM 03/15
Charakterystyka:
Pracownia Kreatywnego Kodowania została utworzona w 2022 roku w ramach struktury Instytutu Nowych Mediów i Kompozycji z inicjatywy dr. Krzysztofa Guzka. Jest to pierwsza tego typu pracownia w skali polskich uczelni artystycznych, która realizuje kompleksowy autorski program nauczania kodowania obrazów cyfrowych dedykowany specjalnie dla artystów wizualnych i projektantów. W czasie postępującej informatyzacji społeczeństwa i dynamicznego rozwoju sztucznej inteligencji, umiejętność programowania otwiera szereg kreatywnych zastosowań również w zakresie sztuk plastycznych i projektowych. Celem Pracowni Kreatywnego Kodowania jest eksploracja twórczego potencjału kodu komputerowego jako kreatywnego medium rozszerzającego tradycyjny warsztat artystyczny o nowe, interdyscyplinarne narzędzia ekspresji.
W pracowni prowadzone są przedmioty „Podstawy kodowania obrazów cyfrowych” oraz „Kreatywne kodowanie” dla studiów licencjackich kierunku nowe media na Wydziale Sztuk Pięknych oraz przedmiot „Projektowanie algorytmiczne” dla studiów licencjackich kierunku projektowanie graficzne na Wydziale Sztuk Projektowych. Treści programowe obejmują propedeutykę programowania ukierunkowanego na tworzenie obrazów cyfrowych, wybrane zagadnienia teoretyczne sztuki algorytmicznej i sztuki generatywnej, kreatywne wykorzystanie pseudo-losowości oraz błędu w procesie twórczym, wizualizację danych jako formę wypowiedzi artystycznej, dynamicznie generowane w czasie rzeczywistym obrazy kinetyczne, a także szeroko rozumianą problematykę interaktywności i współtworzenia dzieła przez odbiorcę. Sukcesywnie rozwijane projekty o stopniowanym poziomie trudności mają na celu poszerzanie praktycznych, technicznych umiejętności, prowadząc tym samym do realizacji za pomocą możliwości obliczeniowych maszyny własnych oryginalnych koncepcji i swobodnego kształtowania formy o indywidualnym artystycznym wyrazie.
Studenci pracowni mogą w niej zrealizować swój dyplom licencjacki.
Współpraca:
mgr Marta Kosior
Nr sali: 171
Program pracowni:
Celem pracowni Mediów Cyfrowych jest zapoznanie z elementarnymi cechami, właściwościami i parametrami szeroko pojętego obrazu generowanego i przetwarzanego cyfrowo. Zdobycie podstawowych umiejętności dotyczących technicznego przygotowania statycznych i dynamicznych obrazów cyfrowych dla różnych potrzeb (video, projekcje, druk). Uzupełnienie i poszerzenie wiedzy i praktycznych umiejętności posługiwania się sprzętem i oprogramowaniem służącym do kreacji w obszarze mediów cyfrowych. Na późniejszym etapie wykorzystanie zdobytej w ten sposób wiedzy technicznej w realizacji bardziej złożonych zadań ściślej związanych z mediami cyfrowymi o określonych zastosowaniach (np. TV, Internet). Również nabycie umiejętności tworzenia utworu wizualnego w określonej konwencji i technice, spełniającego postawione wymagania dotyczące przekazu konkretnego komunikatu. Poznanie możliwości urządzeń technicznych jako narzędzia kreacji. Pogłębienie wiedzy o specyfice obrazu cyfrowego. Umieszczenie zdobytej wiedzy w kontekście współczesnego dyskursu związanego z Nowymi Mediami, w tym efektywnych sposób wykorzystania osobistej intuicji, wyobraźni, potencjału twórczego i doświadczenie w rozwiązywaniu problemów nie tylko w działalności zawodowej, ale również artystycznej. Włączenie się w twórczy nurt szeroko pojętych Nowych Mediów, współczesnej sztuki zawłaszczenia, sztuki krytycznej i działań transmedialnych i interdyscyplinarnych.
Treści programowe obejmują m.in. techniczne aspekty obrazowania cyfrowego (w tym cechy i różnice grafiki rastrowej, wektorowej, 3D, metod zapisu, przetwarzania, kompresji, zagadnienia wpływające na jakość, omówienie parametrów drukarskich, cechy obrazów ruchomych, mediów dynamicznych, metody przechwytywani i reprodukcji). Kształcenie na kolejnych semestrach porusza również koncepcje rozszerzonej percepcji utworów multimedialnych: obraz – dźwięk – interfejs, symulacje stereoskopii na płaszczyźnie. Omawiane są współczesne zagadnienia interfejsu: interfejs jako narzędzie w sztuce, interfejs jako sztuka, sztuka jako interfejs wytworów kultury (sztuka zawłaszczenia). Studenci poznają zagadnienia interdyscyplinarności we współczesnych mediach cyfrowych takie jak np. działania cyfrowe jako immanentna część nowoczesnych działań promocyjnych, pokazowych, wystawienniczych, prezentacyjnych, oraz uzupełnienie warsztatu graficznego, audio-wizualnego, projektowego czy malarsko-rysunkowego. Podczas zajęć kładzie się nacisk na kontekst sztuki Nowych Mediów z użyciem technik cyfrowych wobec współczesnych postaw estetycznych, społecznych, politycznych i historycznych. Program zajęć uwzględnia współpracę wewnątrzuczelnianą ze szczególnym wskazaniem Instytutu Projektowania Graficznego, Instytutu Rzeźby, Instytutu Malarstwa i Rysunku oraz współpracę z podmiotami zewnętrznymi (innymi uczelniami, organizacjami pożytku społecznego, instytucjami państwowymi, fundacjami, sektorem przedsiębiorczości) nad realizacją interdyscyplinarnych zadań celowych.
Studenci pracowni mogą w niej zrealizować swój dyplom licencjacki.
Asystent:
mgr Julia Pieczyńska
mgr Daria Łuka
Nr sali: CPM 03/15
Charakterystyka:
Pracownia Obrazu Cyfrowego rozpoczęła swoją działalność dydaktyczną w obecnej formule od 2016 roku na ówczesnym Wydziale Grafiki i Malarstwa ASP im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi pod kierownictwem prof. Lesława Miśkiewicza. Obecnie jest prowadzona przez dr. Krzysztofa Guzka w Instytucie Nowych Mediów i Kompozycji na Wydziale Sztuk Pięknych ASP w Łodzi realizując zajęcia dla studentów kierunku nowe media, grafika oraz malarstwo.
W obszarze nowych mediów elektronicznych, obraz cyfrowy stanowi podstawowy środek wyrazu artystycznego, nośnik formy wizualnej. W pracowni realizowany jest autorski program koncentrujący się wokół unikatowych cech obrazu cyfrowego, jakimi są zmienność w czasie, generatywność i interaktywność. Interaktywność w sztuce jest problemem znanym, jednak media cyfrowe stwarzają na tym polu zupełnie nowe możliwości (np. obraz współtworzony przez widza; zmieniający się, „reagujący” na dźwięk, na światło czy na ruch). Projekty realizowane w pracowni z zastosowaniem nowoczesnych technik informatycznych oraz projekcji przestrzennych stanowią oryginalny język multimedialnej wypowiedzi artystycznej.
Współpraca:
mgr Marta Kosior
Nr sali: 11
Charakterystyka:
Obraz towarzyszy ludzkości od zawsze. Najróżniejsze były też miejsca w których się pojawiał. Jednak ambicją Pracowni jest odwołanie się nie tylko do przestrzeni dla dzieła w sensie fizycznym, czy w dziele kojarzonym z iluzją. Przestrzeń interesujące nas również w znaczeniu symbolicznym i wyobrażeniowym, może odnosić się do innych, pomocnych pojęć – przestrzeni duchowej, kulturalnej, społecznej, publicznej, doświadczonej.
Przestrzeń w odniesieniu do zjawisk społecznych jest areną, na której krzyżują się różne obszary aktywności ludzkiej, w tym sztuki. Przestrzeń nie jest związana tylko z naturą, ale jest w różnorodny sposób kreowana przez człowieka.
Pracownia Obrazu Przestrzennego kształci studentów w zakresie manualnych, analogowych i cyfrowych technologii uzyskiwania i powielania obrazu. Daje szanse na poszerzenie możliwości tworzenia poprzez wprowadzenie różnorodnych estetyk, eksperymentów formalnych i rozwój warsztatu plastycznego. Ćwiczenia mają na celu eksploracje własnej osobowości i wrażliwości, gdyż te cechy artysty są istotne we współczesnym świecie sztuki, w którym nie ma wiodących kierunków i trendów. Poprzez rozwijanie intuicji i indywidualnej ekspresji uczą wyrażać współczesne treści charakterystyczne dla młodego pokolenia. Jednocześnie poruszają istotne problemy dotyczące teraźniejszości i nowych mediów stosowanych w twórczości.
Celem działań w pracowni jest Pracowni jest łączenie tradycji z nowoczesnym myśleniem, integracja nowych i klasycznych mediów. Program Pracowni zakłada, że współczesny artysta nie może obejść się bez znajomości nowoczesnych technologii jak i klasycznej edukacji. Rośnie znaczenie sztuki warsztatowej, jednak nie może się ona obyć bez nowych mediów. Tą pozorną dychotomią zajmuje się Pracownia Obrazu w Przestrzeni. Leon Battista Alberti, twierdził, że obraz ma być oknem na świat. Można to potwierdzić używając tak starych jak i nowych mediów.
Skokowy rozwój cywilizacji informatycznej wpływa na mentalność twórców i uczestników kultury w stopniu dotąd niespotykanym. Jednak program Pracowni zakłada, że podważane w ciągu ostatnich stu lat pryncypia dotyczące sztuki nie znikną bezpowrotnie, ponieważ są bardziej istotne od technologii, która jest zmienna i odpowiada na pytanie „jak”, podczas gdy istotniejsze jest pytanie „dlaczego”.
Nr sali: 11, CPM 03/18
Program pracowni:
Walter Benjamin w eseju pt. Dzieło sztuki w dobie reprodukcji technicznej opisując wpływ rozwoju technologii na sztukę, zwrócił uwagę na zjawisko odciążenia ręki artysty w procesie kreowania obrazu, przez owe technologie. Wynalezienie fotografii dawało według niego możliwość pominięcia ręki artysty w procesie kształtowania dzieła. Od tej pory – jak zaznaczył – najważniejsze artystyczne powinności przypadły w udziale tylko oku współpracującemu z obiektywem. Rzecz, ma się rozumieć, dotyczyła zarówno fotografii jak i obrazu ruchomego. Warto nadmienić, że przywołany wyżej tekst swoją premierę miał w 1936 roku, a więc w okresie, w którym o pojawieniu się na uczelniach artystycznych kierunków typu Nowe Media nie śniło się nawet najstarszym futurystom. Po wszystkich rewolucjach w sztuce XX wieku, uwolnienie ręki artysty na rzecz oka (fotografia, wideo), intelektu (konceptualizm) czy kompetencji społeczno-artystycznych (sztuka krytyczna, działania post-artystyczne) wydawało się zjawiskiem nieuniknionym czy wręcz naturalnym. Jednakże sztuka, jak to zazwyczaj bywa, wymyka się wszelkim prognozom i głosom wieszczącym koniec epok i sposobów kreacji. Wyrazem tego jest zauważalny powrót do dzieł wykonywanych przez artystów „ręcznie”. Przykład tego zjawiska można było zobaczyć chociażby podczas kilku ostatnich edycji Biennale Sztuki w Wenecji. Techniki tradycyjne takie jak tkanina, kolaż, ceramika czy malarstwo są zazwyczaj bogato reprezentowane podczas tego, najważniejszego przeglądu współczesnej sztuki światowej. Jest to szczególnie zaskakujące, zwłaszcza w kontekście wielkich możliwości jakie dają obecnie nowe technologie. Po każdej rewolucji technologicznej otwierają się dla artystów nowe możliwości. Wykorzystywanie nowych technologii w dyscyplinach klasycznych, sprawia, że nie są one już tym samym czym były wcześniej. Twórcze uzupełnianie malarstwa, rzeźby czy grafiki nowymi mediami odbywa się z korzyścią dla owych dyscyplin. Analogiczna rzecz dzieję się w drugą stronę – zagadnienia zaczerpnięte z pola sztuk tradycyjnych są równie istotne w przypadku nowych mediów. Niezależnie od technologii dzieło sztuki nie jest wolne od myślenia o przestrzeni, formie, idei czy kontekście w jakim powstaje.
W Pracowni Działań Intermedialnych skupiamy się przede wszystkim na jak najszerszym pojmowaniu czym jest dzieło/przedmiot sztuki. Staramy się badać, definiować i dekonstruować to pojęcie, a także szukać najbardziej adekwatnej formy zaistnienia dzieła w przestrzeni – realnej, wirtualnej, społecznej, duchowej, instytucjonalnej itd. Studenci pracowni mają możliwość wyboru dowolnego medium, takiego które w najpełniejszy sposób oddaje proponowane ideę. Charakterystyczną cechą pracowni jest łączenie tradycyjnych technik z nowymi technologiami z uwzględnieniem wspomnianych wyżej rewolucyjnych tendencji w sztuce. Fotografia, wideo, konceptualizm, sztuka zaangażowana społecznie, działania post-artystyczne, czyli techniki i nurty, które odcisnęły trwały ślad w tradycyjnym pojmowaniu sztuki. Znajomość aktualnych trendów, kontekstów i kodów kulturowych jest warunkiem koniecznym do tego by artystyczna wypowiedź nie była pielęgnowaną przez lata skamieliną, a indywidualnym spojrzeniem – adekwatnym dla nowego pokolenia studentów. Z tego względu program pracowni i proponowane zadania semestralne powinny być regularnie modyfikowane, by studenci mieli możliwość skonfrontowania się z aktualnymi wydarzeniami i wiodącymi sposobami obrazowania. Istotą pracowni jest intermedialność – działanie na granicy przyjętych definicji form i technik, transmedialność – łączenie, przenikanie, współegzystowanie tradycyjnych „ręcznych” technik, z mediami cyfrowymi. A także transdyscyplinarność, polegająca na poszukiwaniu inspiracji w obszarach niekiedy odległych od sztuki takich jak aktywizm społeczny, nauki ścisłe, polityka. Równie ważny jest dobór odpowiednich sposobów prezentacji dzieła. Zajęcia w pracowni mają rozbudzać w studentach nie tylko twórczy potencjał, ale również chęć konfrontacji z odbiorcą. Umiejętność prezentowania własnych idei, dobór odpowiednich strategii artystycznych i doświadczenie w relacjach z widzem to rzeczy niezbędne do ukształtowania kompletnej sylwetki absolwenta Akademii Sztuk Pięknych.
Studenci pracowni mogą w niej zrealizować swój dyplom licencjacki.
Ignacy Oboz
Lektury uzupełniające: