Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
mgr Izabela Krześlak
Nr sali: 71
Charakterystyka:
Niewątpliwą cechą Pracowni Rysunku Progresywnego jest położenie akcentu na ciągły rozwój i stymulację potencjału twórczego tkwiącego w osobowości każdego studenta. Sugestia i aktywizacja inwencji w odkrywaniu nowych form i zabiegów technologicznych są bodźcem do rozwoju i penetrowania nieodkrytych jeszcze obszarów w dziedzinie rysunku. Student wykształca w sobie umiejętność wykorzystywania w procesie twórczym wielu technik tradycyjnych i niekonwencjonalnych do swoich celów i zamysłu. Przekazywanie określonej wiedzy i doświadczenia skutkuje tym że student przygotowany jest do samodzielnej pracy twórczej oraz jest zdolny do podejmowania suwerennej decyzji w rozwiązywaniu określonych problemów plastycznych.
Dla studentów I i II roku przewidziany jest zestaw ćwiczeń opartych o studium modela w pracowni (akt) i w plenerze w których zwraca się uwagę na następujące problemy: Linia – płaszczyzna (plama), faktura, relacje form skrajnie jasnych i skrajnie ciemnych, statyka – dynamika, spojrzenie analityczne i póba przedstawienia syntezy, rytm. Umiejętność obserwacji natury i zachodzących w niej zjawisk oraz trafnego wyciągania wniosków rodzą się w trakcie realizacji rysunków opartych o tradycyjne techniki; ołówek, węgiel, tusz, gwasz itd. Ważne jest uzmysłowienie sobie relacji zachodzących między postacią ludzką a otoczeniem (wnętrze pracowni, pejzaż, martwa natura) i co za tym idzie - wgłębianie się w podstawowe elementy języka plastycznego. Są nimi: kompozycja, proporcja, skala, wielkość, kształt, rozpiętość walorowa, bryła. Podstawą do rozpoczęcia studium z natury jest przedstawienie koncepcji organizacji płaszczyzny w postaci wstępnych szkiców.
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Gabriela Cichowska
Nr sali: 211
Charakterystyka:
Dwa spostrzeżenia konstytuujące program dydaktyczny pracowni: Rysunek to dziedzina działalności twórczej w której asceza i natura używanych środków wyrazu wymagają od artysty dużej dozy wyobraźni. Proste, abstrakcyjne (linia) środki rysunkowe mają się jednak odwrotnie proporcjonalnie do bogactwa przekazywanych treści. Ważne jest również nie tylko co, ale także jak interpretujemy widzialne i niewidzialne. ”Jeżeli chcemy wypowiedzieć siebie, całą różnorodność naszych myśli i uczuć, jeśli chcemy to zrobić z niechybną trafnością w odniesieniu do różnorodnych tematów, musimy dostosować nasze środki wyrazu do potrzeb chwili w jej nieskończonych wariantach”. (T.S. Eliot) Pretekstem do studiów na wszystkich pięciu latach jest postać ludzka (akt). Pierwsze dwa lata to zgłębianie tajników warsztatowych. Charakterystyka narzędzi, motoryka i sposób ich używania, poznawanie i dobór papierów, studiowanie anatomii, perspektywy, kształcenie świadomości płaszczyzny etc... Następne lata studiów to czas egzemplifikacji indywidualnych predyspozycji studenta. Podpowiedzi skłaniające Go do wykorzystywania własnego temperamentu i umiejętności w mozolnym procesie odczytywania i obrazowania świata którego doświadcza.
Typ studiów:
stacjonarne jednolite studia magisterskie
stacjonarne I stopnia
stacjonarne II stopnia
Asystent:
dr Wiktor Polak
Nr sali: 210
Charakterystyka:
Celem dydaktycznym przedmiotu jest stopniowe i gruntowne nauczanie studentów pod względem formalno-warsztatowym oraz intelektualnym do uprawiania samodzielnej twórczości. Rozwijanie w nich ogólnej świadomości artystycznej, uczenie poprawnego formułowania i stosowania wypowiedzi plastycznej poprzez posługiwanie się właściwymi środkami wyrazu. Podkreślanie również faktu, iż formalna strona utworu rysunkowego powinna pełnić podstawową rolę konstytuowania głównych sensów i znaczeń w ogólnej świadomości artystycznej. Innym niemniej istotnym celem jest uświadomienie studentom podstawowej roli rysunku w relacjach z innymi dyscyplinami sztuki, jak również skłonienie ich do twórczego wykorzystania tej wiedzy w budowaniu artefaktów oscylujących na pograniczu różnych (często skrajnych) dyscyplin sztuki.
Treść programu pracowni stanowi odpowiednio dobrany i opracowany zestaw ćwiczeń powstały w oparciu o naturę. Przewodnim tematem zajęć, a także nieocenionym punktem wyjścia do dalszych poszukiwań twórczych jest studium modela we wnętrzu oraz studium martwej natury. Ćwiczenia mają za zadanie rozwijać świadomość wzrokową i wrażliwość plastyczną studentów, generować w nich umiejętność kreacji takiej wypowiedzi plastycznej, która przeniknie różnorodne dziedziny sztuk.
Studenci poprzez wnikliwą obserwację zastanej sytuacji (model w odpowiednim ustawieniu), analizę zjawiska (światło, cień), zastosowanie poprawnych proporcji, anatomii modela mają za zadanie zbudować, wykreować własny nowy obraz rzeczywistości na płaszczyźnie. Rzeczywistości opartej na względności zjawisk zarówno tych percypowanych jaki i tych odbieranych intuicyjnie. Obraz ten nie tyle ma klasyfikować się w obszarze poszukiwań estetycznych czy mimetycznych, co raczej ma być nośnikiem nowych znaczeń. Nieodzownym spoiwem tak powstałego artefaktu miałby być indywidualny, często emocjonalny stosunek do zaistniałego zjawiska poparty siłą wyobraźni.
Program pracowni jest zróżnicowany i elastyczny, obejmuje zasób ćwiczeń o różnym stopniu trudności formalnej i technologicznej. Jest dostosowany do indywidualnych predyspozycji studentów, jak również odwołuje się do ich świadomości plastycznej na poszczególnych latach studiów. Ćwiczenia na I i II roku mają charakter propedeutyczny. Uczą przede wszystkim prawidłowej budowy formalnej utworu (podstaw kompozycji na płaszczyźnie), odpowiedniego rozplanowania skali modela w formacie papieru, proporcji i prawidłowej budowy anatomicznej człowieka, funkcji i właściwości poszczególnych środków wyrazu plastycznego takich jak linia, plama walorowa, faktura, a w konsekwencji umiejętności ich wykorzystywania dla uzyskania zamierzonego efektu wynikającego z percepcji, jak również z intuicyjnej obserwacji zjawiska. Poszczególne ćwiczenia uczą również tego iż rysunek należy traktować całościowo, a części składowe obrazu należy podporządkowywać całości kompozycji.
Niezmiernie ważne dla dydaktyki są również ćwiczenia o charakterze technologicznym (dostępne dla studentów wszystkich lat studiów), służą zapoznaniu się z różnymi technikami rysunkowymi, a także tymi z pogranicza rysunku i malarstwa oraz rysunku i grafiki. Niektóre z tych ćwiczeń mają charakter eksperymentu technologicznego zaczerpniętego wprost z autorskich doświadczeń i poszukiwań prowadzącego, jak również podejrzanych w warsztatach innych twórców dawnych i współczesnych, także pracujących w obszarze ilustracji. Zasadniczą częścią dydaktyki jest korekta indywidualna. Dostosowana jest do temperamentu artystycznego, aktualnej kondycji twórczej, wrażliwości, czy też predyspozycji studenta. Odbywa się przez cały czas trwania ćwiczenia.
Kilka razy do roku zajęcia z rysunku odbywają się poza obszarem uczelnianej pracowni. Są to zazwyczaj miejsca w plenerze , poza miastem lub w mieście, jak również w instytucjach kultury, takich jak muzea, galerie. Raz do roku w ramach zajęć (w ramach programu i kultywowania idei „mistrz-uczeń”) studenci mają okazję spotkać się w pracowni lub poza nią z interesującymi ludźmi, pedagogami, twórcami w celu poszerzenia swojej wiedzy o rysunku i sztuce w ogóle.
Każdy dzień ćwiczeń w pracowni poprzedza 30-45 minutowa sesja szybkiego szkicowania z natury (model w ruchu, szkice kilku minutowe). Każdorazowo student przed przystąpieniem do studium modela we wnętrzu wykonuje indywidualnie kilka szkiców koncepcyjnych, kompozycyjnych, dzięki którym jest w stanie później odpowiednio rozplanować skalę modela na płaszczyźnie papieru jak również przewidzieć właściwe jego proporcje. Program zawiera również dodatkowe ćwiczenia domowe oraz szkice. Co semestr odbywa się otwarty, publiczny przegląd prac studentów wszystkich lat. Przewidywany czas na wykonanie jednego ćwiczenia w pracowni wynosi od 12-16 godzin.
